Holliston. Szef z Twisted Siter, kosmiczny barbarzyńca w szafie i nie tylko.

Autor: Michał Felcenloben
Są wszechobecne, wszyscy o nich mówią i piszą, wszyscy je oglądają. Zalało nas morze seriali i nie sposób znaleźć kogoś, kto nie śledziłby przynajmniej jednej z popularnych, nowych serii. Niestety wciąż brakuje mi porządnego science fiction, a nawet jak się pojawi to zostaje skasowane po jednym sezonie (to prawdziwa plaga, która trwa odkąd pamiętam Space: Above And Beyond, Earth 2, Firefly). Fani horrorów mają seriale o wampirach (po dwóch sezonach Vampire Diaries skapnąłem się, że to jednak nie jest polecane mi True Blood), Walking Dead albo przeciętne American Horror Story. Są również mniejsze produkcje jak na przykład sieciowa mini seria Fear Clinic z Robertem Englundem. Całość jest współtworzona przez kanał telewizji kablowej Fearnet. Tenże Fearnet jest również odpowiedzialny, za jeden z najciekawszych sitcomów jaki przyszło mi oglądać, a trzeba wiedzieć że mam uczulenie na śmiech puszczany z taśmy oraz na żywą publiczność siedzącą w studio.

Holliston to nazwa niewielkiego miasta w stanie Massachussets, w którym mieszkają Adam i Joe – dwaj kumple i jednocześnie współlokatorzy, których największym marzeniem jest nakręcenie filmu o zzombifikowanej drużynie piłkarskiej zatytułowanego Shinpads. Aby je spełnić, pracują w lokalnej kablówce kręcąc mało ambitne reklamy dla rekinów lokalnego biznesu. Po pracy tworzą The Movie Crypt, czyli swój własny program o horrorach. Życie ich nie rozpieszcza, klepią biedę, nie stać ich na nic, ale nawet w obliczu głodu nie decydują się na sprzedaż swojej kolekcji VHS.

Historia kręci się wokół postaci Adama, który oprócz kryzysu marzeń i kariery przeżywa również problemy sercowe. Corri, miłość jego życia związała się z przystojnym lekarzem, a on biedny nieudacznik stara się ją odzyskać. W trudnych chwilach wspiera go międzygalaktyczny barbarzyńca Oderus Urungus, wokalista zespołu GWAR, który mieszka w szafie Adama. Oderus chętnie dzieli się z nim mądrościami prosto ze swojej rodzimej planety, Scumdogii.

To nie jedyny smaczek w serialu. Genderowo niezidentyfikowany Lance Rocket, szef Adama i Joe jest grany przez Dee Snidera znanego z zespołu Twisted Sister. O dziwo, jego obecność nie jest tak męcząca, jak można by się spodziewać po podstarzałym gwiazdorze glam metalowego zespołu. Da się wytrzymać. Należy również wspomnieć o Laurze, dziewczynie Joe’go, której hobby jest malowanie przerażających obrazów. Oprócz nich, pojawiają się również ciekawi goście – między innymi natarczywy i bezczelny Tony Todd (Candyman), wokół którego toczy się fabuła dwóch odcinków czy Kane Hodder (Jason i Crowley), który przeżył próbę samobójczą.

Twórcą serialu oraz odtwórcą głównej roli jest Adam Green, scenarzysta i reżyser serii Topór. Towarzyszy mu Joe Lynch, który na koncie ma wyreżyserowanie Drogi bez powrotu 2. Można przyjąć, że chociaż częściowo opisują znaną sobie rzeczywistość. Autentyczność postaci i ich problemów jest jednym z mocniejszych punktów serialu. Ławo utożsamić się z dwójką nerdów, walczących o ostatni słoik masła orzechowego, dzielących brudne mieszkanie z robokotem imieniem Axl oraz kolekcją filmowych gadżetów. Poza tym to naprawdę zabawny serial, w którym nie zabrakło fajnych efektów jak na przykład eksplodująca głowa czy rozpuszczająca się twarz. Jest też przyzwoita ilość krwi.

Właśnie zakończył się drugi sezon, którego jeszcze nie udało mi się obejrzeć w całości. I to jest właśnie problem, bo w internetowej wypożyczalni póki co jest dostępny tylko pierwszy a znalezienie odcinków drugiego to niezła gimnastyka. Nie ma też co liczyć na polskie napisy. Ale nie zrażajcie się, bo naprawdę warto się z tym zapoznać.